Wzorzec

 Shiba była rodzimą japońską rasą już od czasów pierwotnych.

Słowo „shiba” oznacza coś „małego”, „małego psa”. Środowiskiem, w jakim ukształtowała się shiba,

był górzysty obszar, położony nad brzegiem Morza Japońskiego; [shiba] używana była [tam] do

polowania na małą zwierzynę i ptaki. Przedstawiciele rasy różnili się od siebie nieznacznie, ze

względu na zróżnicowanie miejsc ich pochodzenia.

Ponieważ w latach 1868-1912 sprowadzano z Anglii takie psy, jak setery angielskie i pointery,

polowania stały się w Japonii formą sportu. Krzyżowanie shiby z angielskimi psami stało się tak

powszechne, że w okresie między rokiem 1912 a 1926 czysta shiba stała się prawdziwą rzadkością,

której występowanie ograniczało się do obszarów, z których się wywodziła. Około roku 1928 myśliwi

i inni wykształceni ludzie zainteresowali się ochroną czystej shiby; rozpoczął się poważny program

ochrony niewielkiej liczby czystych linii, natomiast wzorzec rasy ostatecznie ujednolicono w 1934 r.

W 1937 r. shiba została uznana za „pomnik przyrody”; następnie hodowano ją i ulepszano tak, by stała

się rasą, jaką znamy dziś.