Shiba vs. Akita japońska

Shiba i Akita to blisko spokrewnione rasy szpiców, które pochodzą z Japonii. Jest między nimi sporo podobieństw, ale również całkiem sporo mniejszych i większych różnic.

Rozmiar

Największą wizualną różnicą jest zdecydowanie rozmiar.
Akita to największy szpic z rodziny Nihon Ken, który osiąga wagę do 45 kg. Oznacza to, że są to psy odpowiednie dla ludzi, którzy naprawdę rozumieją jak opiekować się dużym psem.
Z drugiej strony standardowa Shiba osiąga wagę około 11 kg, co czyni ją najmniejszą w rodzinie. To małe* i kompaktowe psy, które dobrze radzą sobie w każdym środowisku, w tym w mieszkaniu.
*Shiba to mała rasa, nie średnia, niestety spora część psów, które spotkamy na spacerach czy na wystawach psów rasowych jest za duża w mniejszym lub naprawdę większym stopniu, co psuje cały obraz małego psa z zarośli.

Pod koniec XIX wieku, obie rasy były importowane na cały świat. Shiba jest Skarbem Narodowym Japonii i pozostaje najpopularniejsza na wyspie. Akita, również Skarb Narodowy, jest nieco mniej popularna ze względu na swoje rozmiary i potrzeby przestrzenne, co niestety stanowi problem w swoim kraju pochodzenia.

Shiba: mały ale potężny

Shiba to sprytny, aktywny i odważny pies o kompaktowych rozmiarach i imponujących zdolnościach sportowych. Ze swoją niewielką wagą z łatwością mieści się na kolanach i doskonale odnajduje w niedużych domach czy mieszkaniach. Nadal jednak wymaga regularnych spacerów, przestrzeni do wybiegania się i towarzystwa ludzi.

Ich historyczne zdolności łowieckie są doskonale widoczne, kiedy polują na wiewiórki, ptaki i inne małe stworzenia. W większości przypadków Shiba będzie wymagającym towarzyszem przez swój dociekliwy i bardzo niezależny charakter, który może wystawić na próbę cierpliwość opiekuna 😉

Akita: wspaniały i imponujący

Akita dzieli z Shibą wiele cech wspólnych, ale różni je przede wszystkim rozmiar.
Waży od 25 kg do 45 kg, ma silne ciało z mocnym kośćcem, imponujący wygląd, a gruba sierść w kolorach; pręgowanym, białym i czerwonym sprawia, że wizualnie wydaje się jeszcze większy.

To pies uważany za pewnego siebie, opiekuńczego, ale powściągliwego w kontaktach z obcymi ludźmi. Jest też bardzo lojalny wobec swojej rodziny i nie zawaha się jej bronić, co tym bardziej sugeruje, że nie jest to rasa dla każdego i wymaga doświadczonego przewodnika.

Temperament

Pod względem temperamentu i osobowości obie rasy mają wiele wspólnego.
Zarówno Shiby jak i Akity są psami nieco powściągliwymi w kontaktach z ludźmi i charakteryzującymi się dużą niezależnością. Zdecydowanie wolą przebywanie wśród swoich ludzi, niż w gronie obcych.
Shiba jest znacznie bardziej uparta, co nie jest czymś zaskakującym, ponieważ to ona znana jest ze swojego zachowania przypominającego ‘divę’ i często nazywana ‘drama queen’. Akita jest z tej dwójki tą bardziej leniwą, ceniącą życie spokojne ze względnym relaksem i dostosowująca się do właściciela. Shiba jest znacznie bardziej energiczna i ciekawska, co czyni ją doskonałym towarzyszem wędrówek i różnych aktywności.
Najciekawszą różnicą będzie ta – Shiba jest tym wariatem, któremu do odpalenia wystarczy iskra, bardzo często najpierw marszczy się i kłapie na drugiego psa, a dopiero później zaczyna zabawę. Akita to chodząca równowaga, którą ciężko wyprowadzić z tego stanu, ale jeśli jednak komuś się uda to jest źle. Cierpliwa i ugodowa Akita w sytuacji zagrożenia doskonale wie co robić.

Obie rasy mają skłonności do wykazywania zachowań agresywnych. Wynika to z różnych sytuacji np. w momencie wyczucia zagrożenia rodziny, w momencie kontaktu z psem tej samej płci, czy nawet w momencie kiedy człowiek jest wobec psa zbyt nachalny – przypomnę fragment z naszego wpisu o charakterze Shiby; „Rezerwa w stosunku do obcych ludzi wynika z ich pierwotnej natury, miejscami mocno przypominającej dzikie oswojone zwierzę. Dlatego też wychowując Shibę, trzeba często analizować nasze zachowanie zadając sobie proste pytanie – czy w stosunku do oswojonego wilka zrobilibyśmy dokładnie to samo? Jeśli odpowiedź brzmi nie, to powinniśmy się wstrzymać również wobec Shiby.”
Niezależnie czy mówimy o małej Shibie, czy dużej Akicie, w obu przypadkach ważny jest doświadczony i odpowiedzialny właściciel, który prawidłowo poprowadzi psa przez świat.

„Akita to dynamiczny w działaniu pies, który nie jest odpowiedni dla każdego.

Właściciel musi wykazać się żelazną stanowczością, pewnością siebie oraz logiką w postępowaniu. Trzeba zdawać sobie sprawę z możliwości akity, jest to pies niezwykle zwinny i nieustępliwy w walce. Jest psem “jednej akcji”, pozornie leniwy i z umiarkowanym temperamentem, w momencie zagrożenia, czy też rozochocony w zabawie lub łowach, potrafi być niewiarygodnie zwinny i szybki.

Akita zawsze będzie korzystał z okazji by zapolować, więc trzeba o tym pamiętać, by uniknąć zagrożenia dla dzikich czy domowych zwierząt. A nauczkę potrafią dać znacznie większemu od siebie intruzowi, który naruszy jego terytorium lub zrobi zamach na spokój jego rodziny. Zawsze należy pamiętać, że akita nie traci nic ze swej pierwotnej “dzikości”, zdolności do pewnych reakcji, o które wielu ludzi nigdy by nie posądziło tego często wyglądającego na “flegmatycznego misia” psa.”

Źródło: “Zanim kupisz Akitę – hodowla Fuen No Oka“

Zdrowie i długość życia

Uogólniając, Shiba jest zdrowszą rasą i żyje dłużej niż Akita, co wynika głównie ze statystyk – mniejsze psy żyją dłużej.
Shiba jest zdrową rasą i nie ma poważnych problemów zdrowotnych, a te o których słyszymy najczęściej, to dysplazja stawów biodrowych, gangliozydoza typu I, jaskra i niedoczynność tarczycy.

Akity są bardziej wrażliwe, przez co narażone na nieco większą ilość problemów*, tj.:

Zespół Vogta-Koyanagiego-Harady
Nowotwory
Niedoczynność tarczycy o charakterze autoimmunologicznym
Padaczka
Postępujący zanik siatkówki
Nabyta miastenia
Choroba von Willebranda
Choroby skóry układu odpornościowego, takie jak pęcherzyca liściasta, niedobory cynku, zapalenie gruczołów łojowych

*są to znane w rasie problemy występujące bardzo rzadko, sporadycznie lub często, nie oznacza to oczywiście jednak, że każda Akita będzie chorowała na coś z listy.

Trochę podobieństw

Akita i Shiba są często opisywane jako koto-psy, przy czym te drugie wykazują tę cechę znacznie częściej.
Obie rasy mają tendencję do samodzielnego myślenia, oddzielania się od grup społecznych i pielęgnacji jak kot. Co nie znaczy automatycznie, że doskonale dogadają się z kotami. Niekiedy silny instynkt łowiecki może sprawić, że kot stanie się ofiarą polowania.
Jako towarzysze, zarówno Shiba jak i Akita, są lojalnymi i oddanymi członkami rodziny. Jednak ze względu na swój powściągliwy charakter mogą nie okazywać przywiązania w tak oczywisty sposób jak robią to inne rasy.
Ze względu na silny instynkt łowiecki i niezależność nie zaleca się puszczania tych psów bez smyczy, gdyż bardzo szybko są w stanie oddalić się w pogoni za zdobyczą, ignorując nawoływanie właściciela.

Kilka słów od właścicieli obu ras

„Największą różnicą w przypadku naszych psów jest to, że Nika (Shiba) jest niepewna siebie i łatwo się stresuje (szczególnie w nowym czy ruchliwym otoczeniu, w naturze nie ma tego problemu).
Himari (Akita) jest pewna siebie i nieustraszona. Co więcej, Himari jest bardzo zrelaksowana i spokojna (z wyjątkiem sytuacji, gdy bawi się z psami na zewnątrz), a Nika jest zawsze „gotowa”; zawsze chce się bawić, domaga się uwagi, nie zajmuje się sobą. Dzięki temu Nika jest znacznie łatwiejsza w szkoleniu, bardzo szybko wie, czego się od niej oczekuje.
Himari lubi prawie wszystkich ludzi, Nika lubi tylko niektórych.
Himari darzy Nikę dużym szacunkiem, co widać po tym, jak ostrożnie bawi się z mniejszą koleżanką, a jeśli ugryzie za mocno, natychmiast przestaje. Nika jest całkowicie skupiona na ostrej zabawie 😂
Himari czuwa nad nami, ale nie będzie szczekać niepotrzebnie, Nika już szczeka, gdy ktoś przechodzi obok domu 😝
I ostatnia rzecz: nie sądzę, że Himari wie, jaka jest duża, więc czasami potrafi być trochę niezdarna. Nika uważa natomiast, że jest bardzo duża i niebezpieczna.”

Instagram @shiba.nika

„Powiedziałbym, że Shiba jest tą bardziej niezależną w stosunku do ludzi niż Akita, która dosłownie klei się do każdego. Shiba jest bardziej zainteresowana otoczeniem i wrażliwa. Akita żyje w swojej bańce, ma swój świat. Oba nasze psy są selektywne wobec innych czworonogów.”

Instagram @white_inu_family

Tak działa ewolucja

Wraz z czasem i ewolucją ras, innym podejściem do psów i ich prowadzeniem, znacznie rzadszym użytkowaniem ich w sposób do którego zostały wyhodowane, wraz z selekcją hodowlaną pod kątem m.in. charakteru i odpowiednią socjalizacją szczeniąt w hodowlach, widać znaczące zmiany w tym co czytaliśmy o konkretnych rasach i ich temperamencie kilka lat temu, a w tym co widzimy dzisiaj. Wiele ze starszych opisów średnio pasuje do dzisiejszego obrazu tych szpiców.

Zmianę w temperamencie zauważymy rozmawiając z hodowcami i właścicielami tych psów oraz przy bezpośrednim kontakcie z nimi. Coraz częściej zarówno Shiby jak i Akity przymilają się do każdej spotkanej osoby i domagają głaskania, co może wydawać się dziwne, kiedy z każdej strony słyszymy o ich nieufności i wycofaniu w stosunku do obcych ludzi.

Podsumowując

Obie rasy mogą być wyzwaniem dla niedoświadczonego właściciela, choć to Akita wymaga nieco większego skupienia głównie ze względu na swój większy rozmiar. Z odpowiednim przygotowaniem, podejściem i treningiem na pewno odniesiesz sukces w szkoleniu tj. chodzenie na luźnej smyczy, skupienie uwagi na przewodniku czy nauce podstawowych komend.

Bardzo ważny jest już sam wybór hodowli, z której planujesz odebrać szczeniaczka. Wybierz odpowiedzialnego hodowcę, który dobrze socjalizuje swoje szczenięta, aby twój start był jak najprzyjemniejszy. Brak odpowiedniej socjalizacji ciągnie za sobą konsekwencje w postaci znacznie trudniejszej pracy z lękliwym maluchem.
Jeśli spotkasz na swojej drodze hodowcę z pasją, który ma wolne nieco starsze maluchy, nie bój się zapytać o szczegóły. Kilkumiesięczny, dobrze zsocjalizowany psiak, znacznie szybciej zaadaptuje się w nowym domu, a co ważniejsze będzie już nauczony czystości, chodzenia na smyczy, obycia ze spacerami i wiele innych. To nie wiek gra tutaj główną rolę, a wkład hodowcy i geny – charaktery rodziców.
Rozejrzyj się wcześniej za psimi-przedszkolami, szkółkami i trenerami, którzy rozumieją rasy pierwotne i zapisz ze swoim szczeniaczkiem kiedy będzie to możliwe. To pozytywnie wpłynie na waszą więź budowaną pod okiem profesjonalisty, unikniesz też popełniania podstawowych błędów już na samym początku.

A co najważniejsze, jeśli zdecydujesz się na przyjęcie do swojego domu Shibę lub Akitę, ciesz się wyzwaniem jakim jest posiadanie tak wspaniałego, choć niezależnego japońskiego szpica.

Podziękowania za udzielenie odpowiedzi i zgodę na wykorzystanie zdjęć;
– opiekunom Niki & Himari – IG @shiba.nika
– opiekunom Reiny & Hokkaia – IG @white_inu_family

Za sprawdzenie artykułu i zgodę na wykorzystanie zdjęcia Nanakiego dziękujemy Pani Karolinie Kardasz – hodowla Hajimari