Jomon Shiba
JOMON SHIBA
Okres Jomon to czas w historii Japonii od około 14 000 do 300 p.n.e. Mieszkańcy tej epoki hodowali psy myśliwskie, które były ważną częścią ich kultury.
W wykopaliskach archeologicznych odkryto bardzo dobrze zachowane szczątki psa Jomon, które pokazały że miał stojące uszy i sierpowaty lub zakręcony ogon. Naukowcy twierdzą, że był on starożytnym przodkiem Shiba Inu oraz pięciu pozostałych ras.
Pewni japońscy hodowcy założyli stowarzyszenie “Shiba Inu Hozonkai” (w skrócie SHIBAHO), aby hodować psy zbliżone cechami fizycznymi do psa Jomon. Skrzyżowali w tym celu Shiby Shinshu z Shibami z prefektury Akita. “Nowa” rasa powstała z tego połączenia nosi nazwę Jomon Shiba, a przez jakiś czas nazywano ją Akita Shiba.
Jomon Shiba jest dziko wyglądającą Shibą, o węższej głowie i większych zębach. Zgodnie z ich bardziej pierwotnymi korzeniami, psy te są bardziej uparte i mniej posłuszne od ich udomowionych braci Shiba Inu.
Choć japońskim hodowcom jest już bardzo blisko do ideału, porównując rekonstrukcję do powstałych psów, rasa ta nie jest jeszcze rozpoznawana jako odrębna.
Trzy starożytne rasy...
Wszystkie Shiby pochodzą z górzystych terenów w środkowej części kraju, gdzie rozwijały się w zimowych warunkach na świeżym powietrzu. Tradycyjnie są używane jako psy rodzinne, doskonale sprawdzają się jako małe psy do ochrony oraz na małe polowania. Shiby były wykorzystywane do polowań na dziki i niedźwiedzie. Psy te mają kilka umaszczeń, ale potocznie nazywa się je AKA-INU czyli RED DOG, ponieważ czerwony jest zdecydowanie preferowanym i najbardziej znanym kolorem.
Wszystkie żyjące dzisiaj Shiby pochodzą z trzech linii krwi, które przetrwały II wojnę światową. Rasa była na skraju wyginięcia przez epidemie, naloty bombowe i niedobór żywności. Znaną dzisiaj Shibę odbudowano z linii: San’in Shiba, Mino Shiba i Shinshu Shiba.
San’in Shiba pochodził z połączenia ras Sekishu i Imba, był powszechny w prefekturach Shimane i Tottori. Był większy od dzisiejszych standardów Shiby, około 40 – 50 cm – czyli przedział który mieści się w grupie średnich psów. Umaszczenie miał plamisto czarne bez białych policzków – co w dzisiejszych czasach jest bardzo cenione w umaszczeniu “black and tan”.
Najprawdopodobniej umaszczenie czarne podpalane pochodzi z tej właśnie linii krwi.
Co ciekawe, z najnowszych badań DNA przeprowadzonych na tej odmianie Shib wynika, że mają one więcej wspólnego z koreańskim Jindo niż z obecną Shibą.
Drugą starożytną rasą jest Mino Shiba, która była mniejsza (36,5 – 39,5 cm) z ognisto czerwonym umaszczeniem. Te psy były powszechne w prefekturze Gifu. Miały małe, ciemno brązowe i trójkątne oczy oraz trójkątne uszy, tak jak u dzisiejszej Shiby. Charakterystyczny był także Sashi-o (dłuższy ogon), w przeciwieństwie do zawiniętego ogona pozostałych Shib.
Mino Shiba pojawiła się na wystawach NIPPO w celach edukacyjnych dotyczących rasy.
Trzecią starożytną rasą jest Shinshu Shiba, powszechnie występująca w prefekturze Nagano i wywodząca się z trzech linii: Mikawa Inu, Azusayama lub inaczej Jikkoku Inu oraz Kawakami Inu. One również były mniejsze, przeważnie czerwone z dłuższym włosem okrywowym oraz gęstym i miękkim podszerstkiem. Ta odmiana miała dwie słabości; tendencja do okrągłych, a nie trójkątnych oczu oraz czarna maska która zamiast zniknąć w wieku 1-2 lat zostawała na stał.
Wykorzystywanie i kopiowanie treści
oraz multimediów bez naszej zgody jest
niedozwolone.
